Met het toegenomen gebruik van digitale communicatiemiddelen zijn ook nieuwe vormen van seksuele handelingen ontstaan. Het versturen van seksueel getinte video’s, foto’s en berichten (sexting) en het op seksuele en seksualiserende wijze communiceren via internet (sexchatting) vormen een belangrijke bezigheid van tieners.

De vraag is of sexting en sexchatting strafbaar moet worden gesteld, omdat deze fenomenen soms onderdeel zijn van seksuele dwang of intimidatie. Tegenstanders van wetgeving vinden dat sexting en sexchatting ook onderdeel zijn van de seksuele ontwikkeling van tieners: ze kunnen zo veilig experimenteren met de eigen seksualiteit.

In dit boek beantwoordt mr. Joyce Gouma de vraag in hoeverre deze seksuele (uitings-)vrijheid van tieners door de overheid kan worden ingeperkt. Ook onderzoekt zij of sexting en sexchatting al onder reeds bestaande strafbaarstellingen vallen, zoals kinderpornografie, schennis der eerbaarheid, belaging, bedreiging en poging tot feitelijke aanranding van de eerbaarheid.

Het juridische kader van de auteur is het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind: kinderen moeten tegen deze risico’s worden beschermd. Maar de keerzijde is dat de overheid zich te veel gaat mengen in het leven van (minderjarige) burgers. Kinderen hebben ook recht op bescherming van hun privéleven, dus ook hun correspondentie, en ze hebben het recht ‘inlichtingen en denkbeelden van welke aard ook te vergaren, te ontvangen en door te geven’ – waaronder mogelijk ook seksuele uitingen vallen.

In dit boek laveert de auteur tussen deze afwegingen en dilemma’s, en concludeert dat voor strafbaarstelling van sexting en sexchatting geen plaats is.