De centrale vraag in dit boek is op welke manier(en) het bestuursrecht, in de situatie dat een bestuursorgaan een onbevoegde toezegging heeft gedaan, daadwerkelijk meer burgerperspectief kan bieden dan tegenwoordig het geval is.

De toepassing van het vertrouwensbeginsel is al jaren een discussiepunt binnen het bestuursrecht. Een beroep op dit algemene rechtsbeginsel zou niet bepaald toegankelijk en burgervriendelijk zijn, vooral vanwege de vele hordes die de rechtzoekende moet zien te overbruggen. Dat wringt met het streven naar een responsief bestuursrecht, waarin de positie van de rechtzoekende centraal staat. Sinds de Amsterdamse dakopbouw-uitspraak (2019) hanteert de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State daarom een nieuwe, soepeler jurisprudentielijn wanneer een rechtzoekende een beroep doet op het vertrouwensbeginsel.

Uit jurisprudentie ná de Amsterdamse dakopbouw-uitspraak blijkt echter dat deze versoepeling niet in alle situaties geldt; bij bepaalde bevoegdheidsgebreken is de Afdeling nog altijd zeer terughoudend in het aannemen van gerechtvaardigd vertrouwen. De Afdeling lijkt deze overweging te hebben gebaseerd op vaste jurisprudentie van de Hoge Raad over onbevoegde toezeggingen in het civiele recht. Volgens de auteur zijn bij deze inspiratie uit het civiele recht kanttekeningen te plaatsen. Dit boek bevat daarom aanbevelingen om het bestuursrecht bij bepaalde bevoegdheidsgebreken daadwerkelijk burgervriendelijk te maken.