De crash, het conflict, het onderzoek, na de ramp, de uitspraak.

Op 21 december 1992 verongelukte de DC-10 Anthony Ruys van Martinair op het vliegveld van Faro in Portugal. Van de 340 passagiers kwamen er 56 om het leven.

Martinair-president Martin Schröder verzekerde de slachtoffers dat zijn arm om hun schouders zou rusten zo lang dat nodig was. Maar hij zou zijn woorden nooit waarmaken. Onderzoeksjournalist Rob van Olm schreef in 2011 een boek over de ramp. Hij kwam terecht in onverenigbare werelden: die van de slachtoffers, die van Martinair en die van een leger advocaten, therapeuten en werkgevers. Onbegrip, machteloosheid, onwil en gebrek aan inzicht kenmerkten de periode na de ramp. Van Olm kwam tot de teleurstellende conclusie dat een uitspraak over de schuldvraag nooit zou komen.

In 2020 concludeerde de rechtbank in Den Haag echter alsnog dat de toenmalige Raad voor de Luchtvaart verkeerd had gehandeld. De vliegramp was niet alleen veroorzaakt door het slechte weer, maar mede door menselijke fouten. De staat werd voor 20% aansprakelijk gesteld voor een deel van de niet vergoede schade.
Wat betekent deze late uitspraak? Hoe wordt de zaak alsnog afgehandeld? Heeft het invloed op de gemoedstoestand van de slachtoffers? Rob van Olm zocht diverse betrokkenen weer op.

Na de toeslagenaffaire en de afhandeling daarvan en de manier waarop er is omgegaan met de gedupeerden van de aardbevingsschade in Groningen, schijnt er een ander licht op de Faro ramp. De onwillige houding van de regeerders blijkt wel heel erg structureel.
Rob van Olm (1947) publiceerde eerder bij Just Publishers o.a. Penoze, over de Rotterdamse onderwereld en De Istanboel connectie, over de grootste belastingfraude in Nederland.