'Eureka - eindelijk!' Met deze kop vierde The New York Times in 1993 een van de opzienbarendste prestaties in de wiskunde: het bewijs voor de laatste stelling van Fermat. Meer dan drie eeuwen beten wiskundigen zich de tanden stuk op dit zo onschuldig ogende raadsel. Niemand kon het oplossen. De miljoenen uren onderzoek door grote denkers noch de duizenden pagina's in wetenschappelijke tijdschriften leverden enig succes op. De stelling bleef een van de fascinerendste geheimen, een ondoorgrondelijke legende, waarvan de ontstaansgeschiedenis het mysterie nog leek te vergroten.
Het begon allemaal met een aantekening die Pierre de Fermat, jurist en geniaal hobbywiskundige, in een exemplaar van de Arithmetika van Diophantus krabbelde. 'Ik heb een werkelijk bewonderenswaardige stelling gevonden, maar de ruimte is te beperkt om het hier volledig te noteren,' schreef Fermat. De jacht begon in de vorm van een eenvoudig raadsel. Het fascineerde hele generaties wiskundigen. Tot de Brit Andrew Wiles uiteindelijk als eerste het verleidelijke raadsel wist op te lossen. Maar welke prijs moest hij daarvoor betalen? Hoeveel verkeerde paden en doodlopende wegen moest hij inslaan? Dit avontuur was een ware odyssee, een ongelooflijke topprestatie.