“Wee degene, die berouw voelt zonder zonde!” laat Marten Toonder Zwarte Moen zeggen in Het Boze Oog, want: “Wie schuld voelt heeft schuld!”
Herkenning van dat 'schuldig-zonder-schuld'-gevoel overvalt Anton de Vries op het voormalige leprozeneiland Spinelonga, nabij Kreta, waaraan hij een vakantiebezoek brengt.
Tot in de 50-er jaren werd het eiland bewoond (in een compleet dorp, inclusief plein, café, slager, bakker, enz., net echt) door uit de samenleving verbannen melaatsen.
Melaatsen, dus mensen woonden daar, die niet alleen doodziek waren maar zich daar ook nog eens voor schaamden.
Want ze waren ervan overtuigd zelf schuldig te zijn aan hun ongeluk: anders zou God hen immers niet zo zwaar gestraft hebben?
Onder de kop 'De Nieuwe Melaatsen' zegt filosoof Jos de Mul in Trouw (01-11-'12): "Wij vinden pedofielen slecht, ook als ze géén kinderen misbruiken. We tolereren hen dus niet zoals ze – meestal ongewild – zijn, met hun fantasieën. Pedofielen zijn de melaatsen van onze samenleving geworden."
De inmiddels overleden Anton de Vries, een leven lang leraar, was zo'n pedofiel-zonder-misbruik. Dit is zijn verhaal (deel I), verteld door zijn vriend en oud-collega Piet Docent