Als vluchteling zat ik in 2013 twee weken in een bos tussen Griekenland en Macedonië.
Veel mensen uit verschillende landen met verschillende problemen, ik moet een winkel om eten te kopen zoeken. Ik spreek de taal niet, ik heb een andere kleur.
Ik denk aan mijn ouders en besluit te helpen. Ik hielp ze om te praten met anderen.
Ik liep naar de winkel en kocht eten voor mij en andere vluchtelingen. Ik hoop dat mijn ouders trots op mij zijn. We kwamen allemaal uit verschillende landen, maar in het bos: een grote familie. We aten samen en we hielpen elkaar.
Ik ben niet bang om met andere mensen te praten. Daardoor heb ik al veel vrienden gemaakt.
Als je open tegen mensen praat, krijg je eerlijk antwoord. Wees niet bang om te zeggen: ik ben vluchteling.
Ik dank mijn ouders voor hun goede zorgen.