De schrijver heeft een ode aan Poesjkin geschreven. Met de dood van Aleksander Poesjkin als historisch uitgangspunt. Poesjkin is aangeschoten tijdens de duel met de veel jongere Georges-Charles de Heeckeren d'Anthès. Als gevolg hiervan sterft Aleksander Poesjkin enkele later in zijn appartement. De schrijver heeft deze situatie geromantiseerd. In het besef dat de schrijver/dichter veel betekend was voor Rusland, en nu nog steeds heel actueel is in Rusland.
De schrijver neemt het perspectief van Aleksandr Toergenjev. Die laat hij als emotionele archivaris naar voren treden. Deze Aleksandr Toergenjev is filosoof en tijdgenoot van Poesjkin. En heeft zijn leven van wieg tot aan graf meegemaakt. Hij weet waar Poesjkin vandaan kwam en heeft met hem op het Lyceum gezeten. Maar heeft ook voor dezelfde dilemma gestaan als zijn tijdgenoten, als schrijver dichter en filosoof. Dus beschrijft Toergenjev het op het einde van zijn leven. En de schrijver weet op een goede manier, de hoofdrolspelers weer nieuw leven in te blazen; zoals daar zijn de Natalja Poesjkina, Jekaterina Gontsjarova, de baron van Heeckeren, en zijn adoptiefzoon George-Charles.