In augustus 1914, als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt, wordt het lijntje militair-strategisch belangrijk. Luik wordt, nadat de Duitsers de Maas zijn overgestoken, vanaf 4 augustus gebombardeerd. Burgers nemen per trein de wijk naar het veilige Eindhoven. Eerst nog netjes als betalende passagiers. Maar later, als de Duitsers, gefrustreerd door de onverwachte Belgische weerstand, regelrechte terreur gaan uitoefenen op de Belgische bevolking, wordt de lijn bestormd door wijkelingen, wier aantal toeneemt naarmate de Duitsers het bonter maken.

Eindhoven krijgt ze te verstouwen: reguliere burgers, bedelaars, vagebonden, en losgelaten krankzinnigen. En nog later, in oktober, als de vesting Antwerpen belegerd wordt en dreigt te vallen, prostituees met hun pooiers uit het havenkwartier, criminelen en deserteurs, maar ook militairen die het verband met hun geregelde troep volledig zijn kwijtgeraakt. De Eindhovense Sint Catharinaparochie onder leiding van een enthousiaste kapelaan, neemt het initiatief. Humanitaire opvang is Christenplicht. Dat is niet vanzelfsprekend voor de openbare overheid. Die werkt tegen. Een goede opvang heeft aanzuigende werking. De parochianen houden vol. De aanhouder wint. De rijksoverheid ziet haar taak. Maar het particulier initiatief blijft leidend. In de schaduw van de stadskerk.

Steeds rommelen de wagons van het Belze lijntje aan en af, voor nieuwe, onverwachte en onverhoopte aanvoer zorgend in het dommelige provinciestadje in de Kempen. Het bevalt de Nederlandse Generale Staf niets, maar de besnorde Opperbevelhebber van Landen Zeemacht moet zich tandenknarsend neerleggen bij het bijzondere statuut van het Eindhovens Bels lijntje.

Een lek in de Nederlandse neutraliteitspolitiek.

De hele wereldkrijg door.