Op 10 oktober 2010 is een ingrijpende wijziging van het op 15 december 1954
ondertekende Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden in werking getreden.
Het meest opvallende kenmerk daarvan is dat Curaçao en Sint Maarten
de status van land in het Koninkrijk hebben verkregen, naast het al in 1986
verzelfstandigde Aruba. Dit betekende het einde van het land de Nederlandse
Antillen en dus ook van de opmerkelijke deels constitutionele, deels organieke
wet die als Eilandenregeling Nederlandse Antillen (ERNA) al sinds 1951 van
kracht was en sindsdien vele malen herzien. De drie eilanden die geen land
werden - Bonaire, Sint Eustatius en Saba, afgekort BES - gingen vanaf
datzelfde moment als openbare lichamen deel uitmaken van het Nederlandse
staatsbestel. 10 oktober 2010 is niet alleen de einddatum van een langdurig
herzieningsproces, maar ook het beginpunt van verdere ontwikkelingen. De
constitutionele verankering van de in 2010 tot stand gekomen veranderingen
wordt pas goed zichtbaar als men verder kijkt dan de tekst van het Statuut (wat
trouwens altijd al gold voor het staatsrecht van het Koninkrijk).

Wie het constitutionele bestel van het Koninkrijk wil doorgronden, moet het
Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden, de vier grondwetten, de wet die de
status van Bonaire, Sint Eustatius en Saba regelt, een reeks organieke rijkswetten en de relevante bepalingen van de Europese Unie in onderlinge samenhang kunnen raadplegen. Al deze documenten zijn te vinden in de voorliggende bundel, die daarmee op dezelfde manier van nut wil zijn als de tientallen jaren lang gebruikte tekstuitgave van de basisregelingen, getiteld "De Rechtsorde in het Koninkrijk der Nederlanden". Na 1986 was deze bundel niet meer herzien.