Met John Lee Hooker pinten drinken in Antwerpen. Met Santana kreeft eten in Brussel. Robert Plant en Jimmy Page van Led Zeppelin een lift geven en hopeloos verloren rijden (maar dat niet willen toegeven). Door James Brown uit je bed gebeld worden met de zeer aardse boodschap: 'Brother, ik heb diarree!' Bob Marley programmeren in Vorst en het gevoel krijgen dat God geland is. Na een tegenvallend concert een arm om je schouder krijgen van The Rolling Stones: 'Bon, hoeveel bedraagt het verlies?'

Veertig jaar lang zagen de dagen en nachten van Paul Ambach, Boogie Boy voor de vrienden, er net iets anders uit dan die van u en ik. Ambach betekende voor de concertwereld in België wat Edison betekende voor de lamp: hij vond haar uit. De ontmoetingen met een eindeloze stoet legendes maar ook zijn eigen carrière als muzikant lezen als een avonturenroman. De aangrijpende geschiedenis van zijn Joodse familie lijkt dan weer eerder op een Hollywoodfilm. Maar voor beide geldt: de realiteit overtreft de fictie.