“Musa vetat mori”, zo schreef de Romeinse dichter Horatius. De muze maakt onsterfelijk, of “wie schrijft die blijft”. En toch was eeuwige literaire roem in het antieke Rome geen zaak van alleen talent of stilistisch kunnen. De muze verhief enkel stervelingen die Romes missie verderzetten.

In deze literatuurgeschiedenis illustreert Jan Papy dat Romes literatuur parallel loopt met haar politieke ontwikkeling. In een eerste fase is de superieure Griekse traditie nog het uitgangspunt. Maar gaandeweg worden de Griekse genres en verhaalstof met steeds meer zelfbewustzijn geassimileerd en omgewerkt. Nieuwe genres en thema’s ontstaan en een unieke Latijnse literatuur krijgt vorm. In elk van die genres, van religieuze liederen, tragedies, lyrische liefdespoëzie over technische, retorische en filosofische traktaten en geschiedschrijving tot komediespelen en satirische literatuur, is politiek nooit ver weg. Romeinen produceren literatuur die een filosofische reflectie is op het eigen rijk en de eigen cultuur.

Dit boek biedt een nieuwe en toegankelijke blik op de Latijnse literatuurgeschiedenis. Het richt zich tot ieder – ook diegenen die het Latijn niet machtig zijn – die de Latijnse literatuur van binnenuit wil leren kennen en wil weten hoe ze binnen de culturele en politieke kringen van het antieke Rome functioneerde.