Jan Stuijver schrijft met passie vrijmoedig over het leven van alledag. De gedichten gaan over twijfel, verdriet, over momenten van passie en schoonheid, de verwondering, het samenzijn. Het is een zoektocht het positieve te geloven in het goede dat overwint. Het zijn dagelijkse observaties, uit het hart gegrepen.

De schrijver kijkt met nederigheid en liefde naar de woorden. Een nederige, intense verwondering. Er is een stilte tussen de woorden. In die stilte kun je de woorden zien. De schrijver zoekt naar woorden, naar de goede woorden, voorzichtig uitgesproken. Het is een schildering van woorden die uiting geven aan het moment dat hij beschrijft. Zoals een vriend over een gedicht schreef: ‘Jan, jij kunt schilderen met woorden.

Woorden die uiting geven aan herinneringen, momenten van passie, liefde, verdriet, samenzijn, eenzaamheid, ouderdom, schoonheid. Gedichten die ontstaan alleen maar in de tijd die voorbij gaat. Het is alsof hij de woorden in de handen weegt. Het is een samenspel van gedachten in woorden vastgelegd. Er is een stilte tussen de woorden. In die stilte kun je de woorden zien.