Tussen wetenschap en wandelgangen beschrijft de ontwikkelingen in de Nederlandse archeologie in de afgelopen vijftig jaar (1971-2020) tegen de achtergrond van het sinds 1971 jaarlijks gehouden congres: de Reuvensdagen.

Het is een halve eeuw met ingrijpende veranderingen in het bestel in Nederland, de bescherming en het onderzoek van archeologische vindplaatsen, de omvang van de beroepsgroep en de aard van de instellingen die het archeologische werk uitvoeren. Zijn de jaren zeventig nog te beschouwen als verlengstuk van het naoorlogse bestel, gedomineerd door de universitaire instituten en de Rijksdienst, de archeologische praktijk in de 21ste eeuw wordt bepaald door ‘Malta’ en een bestel waarin commerciële uitvoerders de hoofdrol spelen.

Er zijn meer mensen werkzaam in de Nederlandse archeologie, er gaat meer geld in om, er wordt meer opgegraven dan ooit. De archeologische gemeenschap is gegroeid maar ook versnipperd geraakt; het werk staat dichter bij de maatschappij maar is ook gebureaucratiseerd. Toch is het doel van het onderzoek hetzelfde als in 1971: het vertellen van betekenisvolle verhalen over het verleden op basis van vondsten en sporen.