Zijn naam verdween en werd vervangen door een kampnummer: 13615.
Foppe Dupon was twintig toen ze hem kwamen halen. Zijn huis, zijn familie, zijn veilige leven, alles raakte hij kwijt. Gevangen en weggevoerd. In Kamp Amersfoort werd hij een nummer in een lange rij. Honger, kou, angst en stemmen die schreeuwden. Laarzen die over grind stampten. Een zweep die neerkwam. Hij kon alleen maar hopen. Op een morgen. Op een volgende dag. Op een toekomst.

Jaren later keek hij kinderen aan, recht in de ogen. "Wisten jullie dat ik nog steeds een kogel in mijn buik heb?" Grote ogen, verbaasde blikken. "Echt waar?" vroegen ze dan. "Ja," knikte hij met een glimlach. "Een souvenir uit de oorlog."
En dan begint hij te vertellen.

Over verraad, over wachten en over het overleven met een nummer. En altijd, aan het einde van zijn verhaal, sprak hij die woorden uit. Woorden die iedereen moest onthouden. "DIT NOOIT WEER!"
13615


EEN WAARGEBEURD, INDRINGEND VERHAAL OVER ANGST, ONRECHT EN HOOP.
OVER HERINNEREN, ZODAT WE NOOIT VERGETEN.