Twee vrouwen uit een verschillende eeuw ondergaan gelijkaardige trauma’s. De twee protagonisten hebben een verschillend karakter en ontmoeten andere mensen maar zeulen dezelfde twijfels en schuldgevoelens met zich mee.
Dit toont aan dat hun noden en vooral hun verlangen naar liefde en geborgenheid van alle tijden is. Wie familie heeft en zich niet begrepen voelt, voelt zich vastgeketend. Wie geen familie heeft, voelt het gemis. Voor beiden biedt kunst soelaas als begrip en hulp van de omgeving ontoereikend is. Kunst is het hulpmiddel om op eigen tempo uit die visuele cirkel te geraken dat zich nestelde als kleefkruid in hun gehavend leven.