De gedichtenbundel Hoe ik vrede vond in alles wat niet lukte is geschreven vanuit een diep emotioneel perspectief op de werkelijkheid. Er vindt een voortdurende strijd tussen een extreem positief en extreem negatief wereldbeeld plaats, waardoor het boek de ene keer aanvoelt als een klap in het gezicht en de andere keer juist als een warme knuffel. Denk hierbij aan gedichten over herkenbare onderwerpen zoals liefde, zelfbeeld en verdriet. De gedichten zijn herkenbaar en vormen hiermee een, soms ongewenste, spiegel voor de lezer.