In zijn jeugd hoorde Mostafa regelmatig: "De haven is de veiligste plek voor het schip,
maar het schip is gemaakt om te varen." Toen hij besloot zijn familie, zijn dorp, zijn land achter te laten, was dit niet overhaast, maar het begin van de zoektocht naar de beste versie van zichzelf. Hij realiseerde zich niet dat de prijs zo hoog zou zijn. Hij werd geconfronteerd met eenzaamheid, heimwee, discriminatie en ziekte, maar altijd kreeg hij het tegengif in handen, dat bestond uit vriendschap, liefde en hoop. De klappen die hij kreeg, maakten hem sterker en veerkrachtiger. Het was niet makkelijk om de diepgewortelde ideeën over religie, familie en vrouwen te ontmantelen, maar uiteindelijk slaagde hij erin zijn geest te bevrijden. Als hij nu in de spiegel kijkt, ziet hij een vonk van ambitie in zijn ogen flakkeren. Hij ziet een betere versie van zichzelf dan die waarop hij had gehoopt.