Het Oosten deelt met het Westen de oude traditie van heremieten en kluizenaars. De laatste acht jaar van zijn leven liet ook de Japanse hofdichter Kamo No Chomei (1155-1216) de geciviliseerde wereld achter zich en ging wonen in de bossen van Mount Hino in een eenvoudige hut. Op ‘tien vierkante voet’, genoeg voor een slaapmat, een plank met wat boeken en een vuur, hield hij zichzelf gezelschap en aanschouwde met onthechte voldoening regen, zon, maan. Daar schreef hij zijn Hojo-ki (方丈記) ofwel Aantekeningen uit mijn boshut. In dit boekje, dat na 800 jaar behoort tot de klassieke Japanse literatuur, stelt hij zichzelf vragen bij de ijdele ambities van de mens in een wereld waar alles in een vingerknip kan vergaan. Daarmee raakt de Hojo-ki de essentie van het boeddhisme dat streeft naar onthechting en verstilling.

Voor samensteller Koen Van Synghel laat de Hojoki zich lezen als een tijdloze levensfilosofie. In zijn ‘kanttekeningen bij de hut’ doet hij ons kijken naar Chomei’s notities als een fundamentele kritiek op de architectuur en vindt hij, zoals al generaties Japanse architecten voor hem, inspiratie voor een hut als de ultieme bron van het bouwen.

Kamo No Chomei (1155) werd geboren als zoon van een priester aan het keizerlijke hof van Japan. Jarenlang werkte hij als hofdichter en schreef meer dan 100 korte verhalen gebundeld in Verhalen over het ontwaken van het hart . Koen Van Synghel (1965) is architect en criticus. Als schrijvende architect zoekt hij naar het wezen van de architectuur. De hut én de Hojo-ki belichamen voor hem het oerbeginsel van het bouwen, maar na 800 jaar ook de ultieme ruimte van verstilling en beschouwing.