Het kookboek dat niet helemaal binnen het genre past en met een lege maag verwijst naar het broodnodige onzekere.

Nog een kookboek, zult u denken! De berg kookboeken is nog niet hoog genoeg! Maar beste hongerige lezer, één kookboek werd nog gemist; het kookboek dat niet helemaal binnen het genre past en met een lege maag verwijst naar het broodnodige onzeker. Een kookboek dat teruggrijpt op de alchemie. Omdat de gebiedende wijs zo hinderlijk is en uitgebuit dient te worden. Omdat de wereld van de psyche eindeloze inhouden kent die zich allemaal gevoed willen voelen.

In 'Sneeuweieren', geschreven door Peggy Verzett en verbeeld door Paul Bogaers, staan zeven gerechten voor zeven verschillende psychische zijnstoestanden bij elkaar. Al ons verteren werpt grote moeilijkheden op voor de fijnste stegen in onze zachtste gelaatsuitdrukkingen. Kunst helpt bij het verteren van het onzekere, niet het herkauwen van wat we al weten. De menu’s in dit kookboek, horen bij een in kaart gebrachte oude maag, een maag waarin het gaat om traagheden in duistere stiltes.

Yet another cookbook you’ll think! As if the mountain of cookbooks wasn’t high enough already! But dear hungry reader, one cookbook was still missing; the cookbook that doesn’t quite fit the genre and refers to much-needed uncertainty with an empty stomach. A cookbook that harks back to alchemy. Because the imperative mood is so annoying and needs to be exploited. Because the world of the psyche has endless contents that all want to feel they’re being fed.

In Snow Eggs, written by Peggy Verzett, with images by Paul Bogaers, and translated in to English by Pim Wiersinga, seven dishes for seven different mental states of being have been collected. All our digesting causes great difficulties for the finest alleys in our softest facial expressions. Art helps to digest the uncertain instead of regurgitating what we already know. The menus in this cookbook belong to an old stomach that has been mapped, a stomach in which it’s all about slownesses in dark silences.