Tussen het bestuursrecht en het strafrecht is in de loop der jaren een grijs gebied ontstaan. Bij steeds meer bestuursrechtelijke sancties bestaat hierdoor het gevaar dat deze onvoorzien als een criminal charge in de zin van artikel 6 EVRM kunnen worden aangemerkt. Wet noch nationale jurisprudentie geeft in deze gevallen handvatten voor een eventuele samenloop met een strafrechtelijke vervolging.

Zo’n grijs gebied vinden we in de Opiumwet. Sinds 1 januari 2019 is de reikwijdte van artikel 13b Opiumwet immers uitgebreid en heeft de burgemeester een nieuwe bevoegdheid erbij gekregen. De nieuwe bevoegdheid maakt het mogelijk om een last onder bestuursdwang op te leggen, indien er bijvoorbeeld in panden bepaalde ‘voorwerpen’ of ‘stoffen’ zijn aangetroffen die bestemd zijn om een aantal strafbare feiten uit de Opiumwet voor te bereiden of te bevorderen. De burgemeester lijkt zich tegelijkertijd wel te moeten mengen in een (strafrechtelijke) aansprakelijkheidsdiscussie. Hoe zit het dan met de strafvervolging als blijkt dat het naar internationale maatstaven toch geen reparatoire sanctie maar een punitieve sanctie is? Vormt de effectuering van de bevoegdheid van de burgemeester dan een vervolgingsbeletsel voor het Openbaar Ministerie?

In dit boek beantwoordt de auteur de vraag in hoeverre het ne bis in idem-beginsel een beletsel vormt voor een (eventuele) cumulatie van de bevoegdheid van artikel 13b, eerste lid, sub b, Opiumwet met de artikelen 10a, eerste lid, onder 3, en/of 11a Opiumwet.