Als een kind ter wereld komt via ectogenese – een kunstmatige baarmoeder – ontstaan er allerlei personenrechtelijke, familierechtelijke en internationaal-privaatrechtelijke vraagstukken. Binnen enkele jaren zal het mogelijk zijn dat kinderen via deze weg worden geboren, maar het Nederlandse personen- en familierecht is onvoldoende afgestemd op de juridische gevolgen van het gebruik van deze nieuwe technologie.

Het Nederlandse afstammingsrecht is gebaseerd op het adagium mater semper certa est: de vrouw uit wie het kind wordt geboren is altijd zeker. Maar door toepassing van (volledige) ectogenese is er echter geen geboortemoeder, waardoor het kind niet van rechtswege een juridische ouder heeft, zodat ook geen ouderlijk gezag over hem of haar kan worden uitgeoefend. Het kind heeft mogelijk ook geen recht op nationaliteit en kan geen erfrechtelijke aanspraken doen gelden. Het is zelfs onzeker of het kind juridische persoonlijkheid verkrijgt – want is het wel echt ‘geboren’? Daarnaast is onduidelijk aan wie de zeggenschap over het embryo toekomt dat in een kunstmatige baarmoeder verblijft. De genetische ouders of de wensouders? Tot slot zijn er nog complicaties op het gebied van het internationaal privaatrecht, als wensouders elders een kind op de wereld willen zetten middels ectogenese.

Om een juridisch vacuüm te voorkomen, dient voordat de voortplantingstechnologie wordt toegepast – in het belang van het kind – te worden nagedacht over aanpassingen van het Nederlandse personen- en familierecht. In dit boek worden de juridische knelpunten van ectogenese benoemd en internationale en Europese kinderrechten besproken, alsmede ethische en sociale vraagstukken – om zo tot kinderrechtvriendelijke aanbevelingen te komen voor het gebruik van ectogenese.