Politieambtenaren mogen alleen geweld gebruiken wanneer dat strikt noodzakelijk en proportioneel is, en jegens personen die dat door hun eigen gedragingen strikt noodzakelijk maken. In alle andere gevallen is in beginsel sprake van een schending van artikel 3 EVRM, dat foltering en een onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing verbiedt. In dit boek onderzoekt mr. Mirre Dijk of de strafrechtelijke beoordeling van politiegeweld tijdens of direct na de aanhouding van een verdachte en de reactie daarop voldoen aan de eisen die het Europese mensenrechtenverdrag stelt.

De auteur beschrijft wanneer er, op grond van artikel 3 EVRM en de daarbij behorende jurisprudentie van het EHRM, en volgens de relevante Nederlandse wetgeving en rechtspraak kan worden gesproken over disproportioneel politiegeweld tijdens of direct na de aanhouding. Ook komt in dit boek aan de orde welke rechtsgevolgen aan dergelijk geweld kunnen worden verbonden: strafvermindering, bewijsuitsluiting of niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie, en of de Nederlandse strafrechter deze rechtsgevolgen conform de eisen van het EHRM toepast.

Daarvoor worden een groot aantal uitspraken geanalyseerd om een beeld te schetsen van de rechterlijke beoordeling van politiegeweld tijdens of direct na de aanhouding. Aan de hand daarvan kan worden bepaald wanneer politiegeweld tijdens of direct na de aanhouding volgens Nederlandse strafrechters disproportioneel is, en wanneer welke rechtsgevolgen worden toegepast als reactie daarop.

De auteur concludeert dat het Nederlandse criterium voor disproportioneel politiegeweld niet gelijk is aan het criterium dat het EHRM voorschrijft. Daardoor is het mogelijk dat geweldgebruik door de politie door de Nederlandse strafrechter niet als disproportioneel wordt bestempeld, terwijl het EHRM hier een schending van artikel 3 EVRM zou constateren.