In dit boek gaat Gerard Maduro in op de vraag welke juridische ruimte rechters in Nederland, Curaçao en Bonaire hebben om taakstraffen en reisverboden op te leggen, en hoe rechters daarvan in de praktijk gebruikmaken.

In Nederland en Curaçao is de taakstraf een hoofdstraf, maar niet in Bonaire, Sint Eustatius en Saba. Daar is de taakstraf een ‘bijzondere voorwaarde’. De auteur pleit ervoor – gelet op het belang van de specificiteit van straffen – dat ook op Bonaire de taakstraf als hoofdstraf in het eigen strafwetboek wordt opgenomen.

Uit het onderzoek blijkt dat strafrechters in Nederland soms worden gehinderd door de Wet beperking oplegging taakstraffen om een taakstraf op te leggen wanneer deze straf wel passend is. Volgens de auteur kan deze beperking beter uit het Nederlandse Wetboek van Strafrecht worden geschrapt. Rechters op Curaçao en Bonaire worden niet beperkt om taakstraffen op te leggen omdat die beperking niet in hun strafwetboeken staat.

Alleen Curaçao heeft het wettelijk mogelijk gemaakt dat een reisverbod een ontzetting van recht is. In het verleden werden op de Caribische eilanden reisverboden opgelegd als bijzondere voorwaarden. Dit bleek zeer effectief in de bestrijding van drugstransporten. De Hoge Raad bepaalde echter dat het opleggen van reisverboden op grond van bijzondere voorwaarden, gelet op de duur en de aard hiervan, in strijd was met het recht op beweging zoals neergelegd in verdragen. In dit boek doet de auteur de aanbeveling om reisverboden in andere delen van het Koninkrijk te reguleren vanwege de effectiviteit daarvan. Dit voorkomt dat verdachten zich gaan afvragen waar zij het beste reisverboden kunnen ontlopen.