In deze autobiografie beschrijft Max Wettstein zijn jeugd in Indonesië. Hij was Nederlander, maar door zijn Indisch-Duitse ouders, was hij voor de kolonialen een mof. De Japanse bezetting tijd, die hij als tienjarige jongen mee heeft gemaakt, hebben bij hem een ingrijpende invloed van onzekerheid, angst en honger achtergelaten. Met slechts twee jaar scholing verliet hij op zijn zestiende zijn ouders naar Nederlands bezet gebied om naar school te gaan. Het Nederlandse Leger zette hem daar als mof in de gevangenis. Daarna vertrok hij als verstekeling naar Nederland. Hij volgde in Nederland eerst de machinisten opleiding en haalde daarna zijn hts-diploma. In dit boek beschrijft hij ook zijn teleurstelling omdat hij als blanke indo in Nederland, met zijn Inlandse mentaliteit, steeds werd gediscrimineerd.