De dood is niet alleen het einde van het lichaam, het is ook de geboorte van onze geest. Stervensbegeleiding moet dus ook geboortebegeleiding zijn.

Hoe kun je stervenden begeleiden op hun soms zo moeizame weg naar de dood? Natuurlijk is het belangrijk om te weten door welke stadia stervenden heengaan. Maar van beslissende betekenis bij die begeleiding is vooral de eigen opvatting over de dood. Wie gelooft dat de dood het einde van de mens is, zal bijvoorbeeld gemakkelijk euthanasie adviseren. Waarom zou een mens meer moeten lijden dan nodig is? Maar wie inziet dat de dood niet alleen het einde is van het fysieke lichaam, maar ook de geboorte van de geest, zal zich afvragen wat er aan geboortebegeleiding bij het sterfbed nodig is. En dan blijkt dat euthanasie soms een voortijdige geboorte van een nog niet volgroeide geest betekent. Stervensbegeleiding die tegelijkertijd geboortebegeleiding wil zijn, ziet er dan ook heel anders uit dan meestal onder dat begrip verstaan wordt.