Van oude mensen is een reisverslag uit het land dat we ooit allemaal zullen bewonen. Het bestaat uit dingen die Laure Adler heeft waargenomen, gehoord, gezien of meegemaakt op het dorpsplein, in de achterafstraatjes of de kroegen van haar nieuwe thuisland. Vroeger werden de bewoners oud genoemd, nu zijn het senioren. Ze worden gevreesd – want ze zijn koopkrachtig – maar ook weggestopt. Terwijl je er misschien wel gelukkig van kunt worden, van wonen in dat eigenaardige land.
Vijftig jaar na het magistrale boek van Simone de Beauvoir over de ouderdom probeert ook Laure Adler door te dringen tot de essentie van onze eindigheid. Een zelfhulpgids is het niet, wel een volstrekt subjectieve beschrijving van wat het kan betekenen oud te worden. Adler beschrijft haar eigen ervaringen, en gaat erover in gesprek met collega-schrijfsters Mona Ozouf en Annie Ernaux. Het boek begint als een literaire en filosofische oefening over wat ouder worden kan betekenen, maar wordt gaandeweg een aanklacht tegen de manier waarop de samenleving met haar oudste burgers omgaat.