Jarenlang zorgde Elisabeth Kübler-Ross voor ongeneeslijk zieken. Samen met haar medewerkers voerde zij vele gesprekken met deze patiënten. De meesten praatten openhartig over de naderende laatste uren en waren dankbaar dat zij hun afweermechanismen konden loslaten. Bij sommigen bleek het zinvol ook de partner of een familielid bij de gesprekken te betrekken. Vaak durfden veel patiënten dan pas de dood eerlijk onder ogen te zien.

Een aantal van deze gesprekken is in dit boek opgenomen. Het zijn met recht lessen voor levenden: ze maken ons deelgenoot van de angsten en hoopvolle verwachtingen van de stervenden. Bovendien leren ze ons hoe wij de vrees voor het eigen levenseinde kunnen overwinnen.