Gezinstherapie kwam in de jaren vijftig en zestig tot ontwikkeling als een van de vele reacties op de conceptie van de mens als product van zijn omgeving. In tegenstelling tot het psychoanalytische denken, dat de mens als individu centraal stelt, gaat de gezinstherapie uit van de volgende drie grondbeginselen: het psychische leven de mens is niet een puur innerlijke en individuele zaak, er is constant interactie tussen het individu en de gemeenschap waarin hij of zij leeft; verandert men iets in de gezinsstructuur, dan verandert daardoor ook het individu dat in het gezin leeft; de therapeut maakt zelf deel uit van de situatie die hij behandelt. Dit geldt niet alleen voor probleemgezinnen, maar ook voor ieder normaal gezin. Daarom werkt de gezinstherapie met bepaalde modellen: wat is een normaal gezin, wat zijn veel voorkomende relatiepatronen, wat zijn en hoe functioneren binnen het gezinssysteem de substructuren man-vrouw, ouders-kinderen, kinderen onderling? Dit boek geeft de theorie en laat in een zestal cases (interviews) zien hoe de theorie door de therapeut in de praktijk wordt gebracht.



Salvador Minuchin is de belangrijkste vertegenwoordiger van gezinsstructuurtherapie en is o.a. auteur van het boek The families of the slums.