'Lof der dubbelzinnigheid' is een essay over de ernst van het spel. Het gaat over Erasmus en Huizinga en over hun boeken 'De lof der zotheid' (1511) respectievelijk 'Homo ludens' (1938). Wat hebben die boeken ons nog te zeggen?



De kern van beide werken is de botsing van twee levenshoudingen: de overtuiging dat elke zaak twee (of meer) kanten heeft tegenover de zekerheid dat er maar één kant is. Relativisme tegenover essentialisme, spel tegenover ernst.



In onze tijd van fundamentalisme en populisme is de verhouding tussen spel en ernst belangrijker dan ooit. Erasmus en Huizinga vonden een even prachtig als Paradoxaal compromis: maak van ernst spel en van spel ernst. Hun oplossing is tegelijk het levensbloed van de literatuur. Literatuur is altijd paradoxaal, is altijd 'waar' en 'niet waar', werkelijkheid en fictie tegelijk. Dubbelzinnigheid is haar terrein.



Literatuur is het beste antwoord tegen de zuiverheid van zeloten en de duidelijkheid van dogmatici.