In zijn revolutionaire visie The Great Instauration, die hij in 1620 ontwikkelde, gaf Francis Bacon een belangrijke impuls aan een nieuwe tijd van bewustzijnsontwikkeling voor de mens. In dit plan benadrukte hij dat de essentie hiervan de algehele vernieuwing van de mens is, zoals deze als inwijdingsweg symbolisch beschreven werd in de Chymische Hochzeit Christiani Rosencreutz anno 1459. Zonder deze vernieuwing is de algehele vernieuwing van alle kunsten en wetenschappen volgens hem een utopie. Daarmee is The Great Instauration een groot appèl van Francis Bacon en van de Broederschap van het Rozenkruis om die weg in te slaan en boven alle verdeeldheid uit tot de eenheid te komen.
Bacon werkt deze gedachten nader uit in New Atlantis (het land van de rozenkruisers). Hierin worden de nieuwe kunsten en wetenschappen, die in The Advancement of Learning en Novum Organum beschreven zijn, in praktijk gebracht; niet als een utopie, maar als een te realiseren toekomst.

In de Shakespeare-toneelstukken, die door velen aan Bacon worden toegeschreven, richt Francis Bacon zich tot een veel breder publiek. Ook dit kan gezien worden in het kader van de opdracht die hij kreeg in het visioen dat hij op jeugdige leeftijd ontving. In een vernieuwde taal en in krachtige, diepzinnige dialogen, stelde hij de morele gespletenheid van de mens aan de kaak, en dat voor een publiek uit alle lagen van de bevolking. In de tragedies zijn de hoofdthema’s eigenschappen als wraak, jaloezie en grenzeloze ambitie, die zijn hoofdpersonen naar de ondergang voeren om aan te tonen dat dit een heilloze weg is. In de komedies zijn het de liefde en de genade, als stadia naar de universele liefde, de liefde van de eenheid.

Francis Bacon had een onvoorwaardelijke liefde voor de mens. Deze liefde klinkt door in zijn omvangrijke oeuvre – dat hij schreef, bijgestaan door zijn Good Pens, de broeders van het rozenkruis en de vrijmetselarij – om zo de algehele vernieuwing voor de nieuwe era naderbij te brengen.