In Ja komen alle grote thema’s van Thomas Bernhard terug. Er is sprake van dood en leven, van waanzin en rede, van wandelen en denken – en dus, zoals altijd bij Bernhard, van de mogelijkheid om te overleven in onze tijd.

‘Ik had altijd gehouden van zogenaamde filosoferende mensen, niet van de eigenlijke filosofen die ik in mijn leven was tegengekomen en die geen van allen iets met de werkelijke filosofen te maken hadden, hun schoolmeestersfilosofie en dus hun filosofengebazel hadden mij altijd tegen de borst gestuit. Het is nu niet de tijd van de filosofen, iedereen die tegenwoordig zo wordt genoemd, wordt in werkelijkheid alleen maar ten onrechte en volkomen misleidend zo genoemd, het zijn in werkelijkheid niets anders dan heel gewone stompzinnige antisensibele filosofieherkauwers, die het moeten hebben van het feit dat ze honderden en duizenden versleten gedachten uit de tweede en derde en vierde hand publiceren, in de collegezalen en op de boekenmarkt. Er zijn geen hedendaagse filosofen. Maar wat er wel is, is de filosoferende mens, zo’n filosoferende mens wil ik mezelf noemen en waarschijnlijk was ook de Perzische zo’n filosoferende mens.’