Nog vijftienhonderd kilometer te gaan...
Mijn vader had mij weer waar hij mij wilde
hebben. In zijn macht. We reden samen in zijn
Mercedes op weg naar Spanje. Hij dacht dat
zijn relatie met zijn lastige oudste dochter weer
volledig was hersteld. En daarmee zijn aanzien...

Hij sloeg zichzelf letterlijk op de borst en zei: 'Je moet naar de kerk gaan, omdat ik er ook heen ga. Kijk eens wat een geweldige man ik ben geworden door naar de kerk te gaan.' Op dat moment heb ik God volledig de rug toegekeerd. Bij God de Vader had ik vanaf die dag een vreselijk naar beeld.

De door onze God met liefde ingezaaide mooie bloementuintjes,
werden door mijn narcistische vader stelselmatig overhoop getrokken en vertrapt. Mijn vader had geen enkele interesse in hoe mooi wij als kinderen zouden kunnen opgroeien en open bloeien als hij ons de ruimte daarvoor zou gunnen.

Met zijn charisma leidde mijn vader iedereen om de tuin. Wie af
en toe met hem omging, kon onmogelijk invoelen hoe hij telkens
over de grenzen van zijn kinderen heenging. Of invoelen hoe hij
onder onze huid kroop en al onze energie bij ons wegzoog.

Dit boek gaat over mijn persoonlijke ervaringen. Over mijn leven in een gezin waarin mijn weinig empathische vader een allesoverheersende rol speelde. Maar ook gaat dit boek over hoe ik ondanks mijn vader tot een levend geloof ben gekomen in een
persoonlijke God. Een hemelse vader die in tegenstelling tot mijn aardse vader wel onvoorwaardelijk van mij houdt.