Naast bekende achttiende-eeuwse auteurs als Betje Wolff en Willem Bilderdijk, timmerden ook andere schrijvende tijdgenoten aan de weg. Soms is hun levensgeschiedenis de oorzaak van hun latere onbekendheid. Dat geldt zeker voor de gesjeesde predikant en orangist Philippus Verbrugge (1750-1806), die keer op keer de grenzen van de betamelijkheid overschreed. Hij werd de risée van zijn omgeving die uiteindelijk van hem af wilde. Verbrugge was een broodschrijver in de beste achttiende-eeuwse tradities. Hij zag kans de Oranjes, hun kabinet en vele anderen in hun waardigheid te treffen en kreeg daarom van verschillende kanten de rekening gepresenteerd. Literatuurhistoricus Pieter van Wissing heeft het turbulente leven en het omstreden werk van Verbrugge uit talloze archiefstukken en andere eigentijdse bronnen gereconstrueerd. Zijn biografie van een figuur die vanwege zijn leven aan de zelfkant werd gemeden, belicht aspecten van de achttiende-eeuwse samenleving waar wij nu juist nieuwsgierig naar zijn.