Na zijn bijna-doodervaring bekeerde mijn man Roel zich tot de Rooms-katholieke kerk. Zelf bereidde ik mij voor op een pastorale functie. Dat liep anders. Na het overlijden van Roel kreeg ik een relatie met Peter, met wie ik ruim drie jaar geleden trouwde.
De coronacrisis betekent voor Peter en mij: 24/7 bij elkaar samen zijn in ons tweekamerappartement van een seniorencomplex. Ik ga alleen de deur uit om boodschappen te doen tijdens het ouderenuurtje. Peter blijft thuis, want hij is pas geopereerd. Wij krijgen geen bezoek. Toch hebben wij het samen gezellig en genieten wij van elkaar.
In 2016 trouwden Peter en ik. Hij was 81 en al 22 jaar weduwnaar. Ik was 64 en ruim acht jaar weduwe. Na een knipperlichtrelatie durfden wij het met elkaar aan. Het aan- en uitgaan kwam vooral door de angst om ons aan elkaar te binden. Elke liefde kent de pijn van het afscheid en dat wilden wij niet nog eens meemaken.
Roel was boekhouder, maar Peter had vroeger een seksshop en later optiekzaken. Aan boord van zijn motorjacht maakten Peter en ik een bootreis van drie maanden. Mijn boek over deze reis haalde de voorpagina van De Haarlemmer. Op de foto gaf Peter mij een zoen op de mond. Dat wekte de woede van mijn pastoor. Na de aanslag op de MH17 raakte Peter in een zware depressie. Onze liefde overwon steeds weer deze en andere problemen. Uiteindelijk gaven we elkaar ons jawoord.