Sinds 1 januari 2020 maakt de Wet afwikkeling massaschade in collectieve actie (WAMCA) het mogelijk om schadevergoeding in geld te vorderen in een collectieve actie. De wetgever heeft er in het verleden steeds doelbewust van afgezien om een collectieve schadevergoedingsvordering mogelijk te maken. Afd. 6.1.10 BW, de afdeling met betrekking tot de wettelijke verplichtingen tot schadevergoeding, zou niet geschikt zijn als wettelijke grondslag voor een collectieve schadebegroting. Ingevolge afd. 6.1.10 BW wordt de schade namelijk in beginsel individueel en concreet berekend. Met de komst van de WAMCA heeft de wetgever dit standpunt verlaten.

Volgens de wetgever heeft de praktijk van de Wet collectieve afwikkeling massaschade (WCAM) laten zien dat ook massaschade collectief kan worden afgewikkeld. De parlementaire documentatie van de WAMCA verwijst uitdrukkelijk naar de systematiek van de WCAM. De summiere toelichting van de wetgever op de collectieve rechterlijke schadebegroting in verhouding tot afd. 6.1.10 BW vormt evenwel een actueel kritiekpunt.

In dit boek beschrijft de auteur hoe sinds de totstandkoming van de Wet collectieve actie (WCA) wordt omgegaan met de spanning tussen de collectieve (rechterlijke) schadebegroting en afd. 6.1.10 BW in de wetgeving, rechtspraak en literatuur. Zij onderzoekt de verhouding tussen afd. 6.1.10 BW en de collectieve (rechterlijke) schadebegroting in het pre-WCA-tijdperk, onder de WCA, onder de WCAM en onder de WAMCA. Het boek bevat niet eerder met elkaar in samenhang bestudeerde informatiebronnen en toont aan dat in de rechtspraak een meer geleidelijke ontwikkeling te ontwaren valt richting een collectieve (rechterlijke) schadebegroting.