In Nederland worden overnames van beursvennootschappen doorgaans gestructureerd als een openbaar bod. Een nadeel van deze transactiestructuur voor de bieder is dat iedere individuele aandeelhouder het bod dient te accepteren alvorens hij zich 100% eigenaar kan noemen. De praktijk leert dat dit nooit voorkomt. Na de gestanddoening van een openbaar bod zal de bieder zich altijd geconfronteerd zien met een resterende minderheid. Het Nederlandse recht voorziet daarom in een uitkoop- en een uitstootprocedure, maar die kennen verschillende beperkingen en nadelen. Om die reden zijn er back-end structuren ontwikkeld waarmee overgebleven aandeelhouders kunnen worden uitgestoten. Deze back-end structuren zijn echter niet wettelijk geregeld en zijn slechts beperkt in rechte getoetst. Het is daarom lastig in te schatten wat al dan niet is toegestaan. Bij een gebrek aan richtinggevende jurisprudentie kan een blik over de grens nuttig zijn.

In dit boek vergelijkt Stan Weerkamp de Nederlandse met de Amerikaanse wet- en regelgeving rondom het uitstoten van minderheidsaandeelhouders. Hij onderzoekt op welke wijze in de Verenigde Staten en in Nederland minderheidsaandeelhouders kunnen worden uitgestoten en hoe zij in dat kader worden beschermd, welke verschillen en overeenkomsten er bestaan tussen de jurisdicties en hoe die kunnen worden verklaard, en welke lering en inspiratie uit de vergelijking vallen te trekken voor het Nederlandse recht.