In zijn voorwoord geeft Hein de Kort al een beetje aan wat de lezer deze keer van hem kan verwachten, een radicale koerswijziging in zijn werk:
"Ik ben er niet trots op. Maar soms moet een man doen wat een man moet doen."

Ho-ho, zult u na lezing van het complete voorwoord roepen, hier wordt wel een en ander uit z’n verband getrokken. Ja-ja, zeggen wij dan, maar dat is tegenwoordig hee; gebruikelijk. En bovendien: Neerlands befaamdste criticasterin-cartoonstijl volgt altijd en alleen maar de huidige trends op de voet. Het bevorderen van de ongelijkheid in de samenleving, bijvoorbeeld. Kijkt u nog maar eens goed naar het omslag van deze uitgave en u weet precies wat wij bedoelen. Verbinden? De Kort piekert er niet over. In plaats van te verbinden maakt hij er liever grapjes over, een greep uit de inhoud: institutioneel racisme bij de politie, meer niet-gelovigen dan gelovigen in Nederland, Heineken in Rusland, de Nationale Zwaaidag.

En dan hebben we het nog niet gehad over excessen zoals de erectiestimulerende honing die uit de schappen moet, het opkrikken van de AOW-leeftijd in 2028, het overlijden van paus Benedictus XVI en Riet die helpt koken voor Syrië en Turkije.

Daarmee presenteert Hein de Kort zijn werk als een heuse spiegel van de samenleving. Toegegeven, voor de een is dat een aanbeveling, voor de ander juist een waarschuwing.

U mag — want dat is in een democratisch land gebruikelijk — zelf kiezen. Nadat u deze uitgave heeft aangeschaft, dat wel.