Dit is het verhaal van een heel gewoon meisje. Je weet wel, zo’n meisje van dertien in een dozijn dat opgroeide in een warm gezin. Een meisje waar zo op het oog niets mee aan de hand was, maar dat heel haar leven aan de donkere kant van het leven stond. Dat meisje ben ik.
Zelfs als ik met vriendinnetjes speelde, dan voelde het alsof ik van de zijlijn meekeek en niet in het spel zat. Ik ging observerend het leven door, altijd kijkend vanaf die zijlijn, waardoor ik heel veel dingen zag die voor mij onbegrijpelijk waren en mij erg verdrietig maakten.
Het kon dan ook niet uitblijven dat die somberte en dat grauwe overgingen in een depressie. Ik zat er opeens in, zonder waarschuwing, zonder dat ik er ook maar iets aan kon doen.
Tenminste, zo was het de eerste keer. De tweede keer dat ik afgleed richting een depressie had ik kennis vergaard waardoor ik het tij kon keren.
In dit boek staat mijn weg beschreven: hoe ik uit mijn depressies kwam door het volgen van mijn eigen visie, die mijn kracht bleek te zijn.