Dataïsme is het geloof dat alles te vertalen is in data. Data leggen

de wereld vast en maken haar beheersbaar. Maar voor wie en

met welk doel? Ethische dilemma’s rondom data worden vaak

gereduceerd tot zaken als privacy en regulering, terwijl de onderliggende

aannames van het dataïsme zelden ter discussie

staan. Is de mens echt als algoritme te begrijpen? Wat gebeurt er

met de dingen die niet in data te vatten zijn? En waarom wordt

de dataïstische toekomst voorgesteld als onvermijdelijk?



Tegenover het ideaal van een geautomatiseerde wereld die ons

gevangenhoudt in een onzichtbaar net, stelt Miriam Rasch een

herwaardering van frictie. Frictie is een geduchte strategie van

hen die strijden voor emancipatie of zich teweerstellen tegen de

eis van transparantie en constante communicatie. Rasch opent

de weg naar ‘de-automatisering’ als mogelijkheid om woorden

en dingen weer als nieuw te laten schijnen. Hoe kunnen we in

dataïstische tijden ons eigen verhaal blijven vertellen?