Rutger Jan Schimmelpenninck was in de jaren 1798-1805 ambassadeur in Frankrijk, met een korte onderbreking in Engeland. Hij ontwikkelde zich al snel tot een diplomaat van wereldformaat in de hoge Parijse hofkringen rondom Napoleon Bonaparte, en in het voorjaar van 1805 plaatste de Franse keizer hem aan het hoofd van de Bataafse Republiek. Schimmelpennincks ambitieuze vrouw Catharina was een belangrijke drijvende kracht achter zijn politieke succes, maar dat wekte ook argwaan.

Schimmelpenninck was zijn politieke loopbaan begonnen als advocaat en `partij-ideoloog van de patriotten, die in de jaren 1780-1787 in verzet kwamen tegen stadhouder Willem v, een voorvader van koning Willem-Alexander. Ze eisten een democratisch bestuur. Acht jaar later, tijdens de zogeheten Bataafse Revolutie, grepen de patriotse burgers de macht met militaire steun van de Fransen. Schimmelpenninck verrichtte tijdens die revolutie baanbrekend werk als medeoprichter van de Nationale Vergadering, het eerste democratisch gekozen parlement van Nederland.

Na zijn promotie tot staatshoofd van Nederland in 1805 ontstond de verdenking dat feitelijk Catharina vanuit Huis ten Bosch de lakens uitdeelde, omdat Schimmelpenninck in toenemende mate leed aan een ongeneeslijke oogziekte. Een internationale roddelcampagne, aangestuurd door jaloerse Nederlandse diplomaten, leidde mede tot zijn val.