De verhalen van Tadeusz Borowski behoren tot de beklemmendste getuigenissen over het leven in de kampen, te vergelijken met het werk van Primo Levi of Imre Kertész. Op een schijnbaar neutrale wijze beschrijft hij vanuit het perspectief van een opzichter de concurrentie tussen de gevangenen of de arrogantie van de oudere kampbewoners jegens nieuwkomers. Borowski maakt geen duidelijk onderscheid tussen slachtoffers en daders, waardoor de verhalen des te harder aankomen.

'Ik wilde opschrijven wat ik beleefd had, maar wie gelooft een schrijver die een onbekende taal spreekt? Het was alsof ik bomen en stenen moest zien te overtuigen.' Met deze verhalen is het Borowski gelukt woorden te vinden om de onvoorstelbare werkelijkheid van Auschwitz over te brengen.