Van de kinderopvang tot de ouderenzorg, zorgen voelt aan als bandwerk. Niet de werkdruk is het ergste, zo hoor je overal, wel ’s avonds naar huis rijden met het gevoel dat je niet hebt kunnen bieden wat nodig was. En vaak stopt het daar niet eens. Ook thuis voelen veel ouders van kinderen en kinderen van ouderen zich tekortschieten.

Jarenlang reduceerde de Vlaamse regering zorg tot een ‘kostenpost’. Die politiek verwoestte veel. Want voor elkaar zorgen maakt ons tot wat we zijn als mens. Ook daarom vormen we al sinds ons prille ontstaan een samen-leving. In ons eentje redden we het niet.

In Wassen, plassen, slapen, klaar schetst Lise Vandecasteele de benarde toestand van de kinderopvang en ouderenzorg, en het protest daartegen. Ze verweeft verhalen van op de werkvloer met haar eigen ervaringen als activiste, huisarts en volksvertegenwoordigster, moeder en kleindochter. Aan de hand van concrete voorbeelden toont ze dat het ook anders kan. Een beklijvend verhaal over de kloof tussen mensen en ministers maar vooral over het grote hart en het koppige verzet van de zorg.