Als Freya’s vader – eens een veelbelovend gitarist – terminaal ziek is, mag ze hem interviewen over zijn bewogen leven. Dat doet ze als journalist, niet als dochter, want dan zouden haar vragen aanzienlijk grimmiger zijn. Haar vader vertelt openhartig over zijn manisch-depressiviteit en dat brengt het verleden onverwacht dichtbij.

Hoe houd je als dochter stand als je vaders ontremde brein als een orkaan rondraast en niet alleen jou, maar ook je broertje en moeder schaadt?

Ze zoekt houvast in de studie Journalistiek, gebruikt haar schrijftalent als compensatie voor gemis. De kracht van woorden versus de beklemmende kracht van haar spastische lijf. Met zelfspot en een lach beschermt ze zichzelf. Haar kwetsbare binnenwereld vertrouwt ze alleen aan haar dagboek toe. Maar dan is er de ontdekking van de liefde…

Jaren na haar vaders dood voelt ze dat het moment daar is om het boek te schrijven waarvan ze altijd al wist dat het er ooit zou komen.

Ze herleest alle documentatie uit haar jeugd en schrijft aan de hand daarvan deze indringende coming-of-age-roman.