Geboren als patriciër, met een immens fortuin, rustte hij twee schepen met munitie en geweren uit en kwam Washington ter hulp. De oorlog in Amerika leende zich meer om republikeinen dan om soldaten te vormen.
Het publiek juichte hem toe, de opera droeg hem op handen, de actrices
kroonden hem. De koningin lachte hem toe, de koning maakte hem generaal
en Benjamin Franklin burger. La Fayette genoot zo van de roem dat
hij haar niet meer kon missen. De 14de juli 1789 was hij dan ook klaar.
Dwarsdrijver aan het hof, democraat uit principe, was La Fayette drie
jaar lang de natie.

Als redenaar was hij niet getalenteerd Zijn slappe manier van spreken:
hij sprak over vrijheid in de taal van het hof. Zijn enige parlementaire
daad was de Verklaring van de Rechten van de Mens, de tien geboden,
teruggevonden in de wouden van Amerika. Meer metafysica dan politiek.
De vereniging van de Nationale Gardes in 1790 was zijn hoogtepunt.
Op die dag stelde hij koning én Assemblée in de schaduw. De bewapende
en de denkende natie stonden onder zijn bevel. Hij kon alles en deed er
niets mee.

Tot daar het portret dat Lamartine van La Fayette maakte. Klopt het
ook? Als man van de daad dienen we hem vooral te zien als de schakel
tussen Frankrijk en de Amerikaanse revolutie. Vrijheid, gelijkheid en
broederschap: als wegbereider van het bondgenoot tegen tirannieke
vorsten, voor gelijke rechten en verbroedering van Amerikanen en
Fransen is zijn erfenis enorm.