Drie redenen heeft Remko om dit boek te schrijven.

Allereerst wil hij voor zijn zoon Dean de mogelijkheid creëren om zijn vader te leren kennen zoals hij was voordat hij ALS kreeg.
Hem inspireren en waardevolle levenslessen mee geven. Hopelijk ontdekt hij ook raakvlakken.
De tweede reden is dat hij zijn levensverhaal niet verloren wil laten gaan. Met een boek blijf je bestaan.
Tenslotte geeft hij je een inkijkje in zijn leven met deze zwaar invaliderende ziekte. Het zal je maar gebeuren.

Al is de ziekte zwaar, een ontmoeting met Remko is dat nooit.
De keren dat ik hem bezoek in Budel-dorplein zie ik pretlichtjes in zijn ogen. Die zijn er nog steeds.
Ik zie kracht, humor en visie. Een man die zijn dromen aanpast aan de realiteit. Die nooit opgeeft.

Grote bewondering heb ik voor hoe hij zich hierdoor heen slaat. Hoe hij van een druk persoon iemand geworden is die (in zijn eigen woorden) 'niks meer kan' en daarmee dealt. "Ik denk niet in pech. Het is wat het is."

Ik vind het geweldig om samen met hem zijn verhaal in de wereld te brengen en ben dankbaar dat ik een stukje mee mocht lopen in het leven van Remko Hofs.

Een mooie, inspirerende man.

Simone Hartman