De titel De verborgen nalatenschap van de Tempeliers, mag dan op het eerste gezicht doen vermoeden dat er weer meer van hetzelfde wordt geserveerd – want denken we niet allen spontaan aan titels als De schat van de Tempeliers, Het geheim van de Tempeliers, De vloek van de Tempeliers –, doch niets is minder waar.

Er worden geen grote, oude geheimen onthuld; er wordt hooguit op het eerste gezicht, een verhaal gefabuleerd in romanvorm, met zowel oude als hedendaagse personages, die verwikkeld raken in allerlei intriges, met een welomschreven plot.

De auteur laat u als lezer echter op uw honger zitten, althans voor diegenen onder u die meer over de Orde van de Tempeliers willen vernemen. En laat dat nu net het opzet zijn.



De verborgen nalatenschap van de Tempeliers wil immers eerder een gids zijn, een leerboek, of persoonlijke handleiding in de zoektocht naar jezelf. In die zin zou je dus enigszins kunnen gewagen van een nieuw genre, al klinkt dat te pretentieus: noch zuivere roman, noch puur thriller, noch esoterisch werkstuk, doch veeleer een persoonlijke reisgids, op basis van een gesponnen verhaal.



De twee boekdelen doen dus eerder dienst als decor daarbij.

In het eerste boekdeel word je vertrouwd gemaakt met het leven en lijden van tempelridder Raymond de Mareuil, die zijn gelofte van kuisheid verbreekt, ten gunste van zijn geliefde Adelaïde.

In het tweede boekdeel treed je in de leefwereld van enkele hedendaagse personages, waarvan sommigen afstammen, of vermoedelijk afstammen, van illustere figuren uit voormeld verleden.

Beide boekdelen liggen inhoudelijk eigenlijk in elkaars verlengde, al gaapt er een kloof van enkele eeuwen tussen beide.