Het verhaal van Hélène en mij begon na de academie in 1983. Nu zijn we veertig jaar verder en nog steeds samen. Je kunt nog zoveel gemeenschappelijk hebben, de weg van het kunstenaarsschap dien je alleen af te leggen. Maar in dit geval zijn er twee wegen die parallel lopen.

Het grootste deel van het traject hebben we elkaar in de gaten gehouden. Soms werd er gezwaaid, soms werd er hoofdschuddend naar de ander gekeken en ging de duim omhoog. Soms gingen mijn handen omhoog en riep ik vertwijfeld: "Niets meer aan doen!", wetend dat Hélène toch verder zou gaan aan haar schilderij. Andere keren dreigde ik te ontsporen met barokke of al te surreële stijlelementen en werd ik zonder pardon tot de orde geroepen. Haar kritiek is mij altijd zeer tot steun geweest.