Eva Meijer brengt in dit essay de verschillende soorten politieke stiltes in kaart, en markeert op originele wijze en met kennis van zaken de morele dilemma's, die in het verhitte (social) mediadebat nauwelijks meer ter sprake komen.

Taal staat in de politiek centraal: in de Tweede Kamer, op social media en in het publieke debat wordt met woorden gestreden. Ook in de filosofie wordt taal steeds met politiek verbonden. Maar wie in staat is tot spreken staat nooit vast: in Black Lives Matter, #MeToo en klimaatmarsen eisen mensen die van oudsher tot zwijgen werden gebracht hun stem op. Stilte kan onderdrukken – soms wordt mensen (en andere dieren) letterlijk hun taal afgenomen, soms figuurlijk. Spreek, zegt de dichter Audre Lorde terecht, je stilte zal je niet beschermen.

Maar stilte heeft ook een andere kant: het kan een manier van verzet zijn, een schuilplaats, of deel van een gesprek in de vorm van luisteren en zwijgen. In een wereld waarin steeds harder geschreeuwd wordt moeten we leren af en toe ook stil te zijn.

Om de rol van stilte te verkennen en de contouren te schetsen voor nieuwe politieke omgangsvormen, brengt Eva Meijer in Verwar het niet met afwezigheid. Over politieke stiltes de verschillende soorten politieke stiltes in kaart. Ze markeert op originele wijze en met kennis van zaken de morele dilemma’s die in het verhitte (social) mediadebat nauwelijks meer ter sprake komen.