Hij drukt zijn wang even tegen de hare. Het is deze kleine blijk van aanhankelijkheid die het hart van Zoete raakt en waarneemt wat het oog niet ziet. Het oog ziet een weerbarstig, eigenwijs kind. Haar hart een doodgoeie jongen die het leven niet cadeau zal krijgen.

‘Je bent mijn lieve jongen,’ fluistert ze zacht in zijn haar.

Een uit Syrië gevlucht gezin komt in een gemoedelijk Zeeuws dorp wonen. Vanzelfsprekend roept dit reacties op. Een deel van de inwoners heet hen welkom en helpt waar nodig. Een ander deel ziet deze gelukszoekers, deze profiteurs liever gaan omdat Syrisch zand zich niet mengt met Zeeuwse klei.

Koen, als inwoner van dit dorp, bewijst dat het wel kan. Het gaat hem niet gemakkelijk af en de oorzaak is dit keer niet zijn laaggeletterdheid. Zoete, zijn moeder, is de belangrijkste vrouw in zijn leven maar Khadija uit dat verre Syrië, laat hem niet onberoerd. Zijn verering, aanhankelijkheid en platonische liefde maken het hem moeilijk zijn positie tegenover Khadija te bepalen.

‘De glimlachende dode’ is een actuele streekroman die in een onbevangen en vlot leesbare schrijfstijl is geschreven. Proeflezers ontdekten dat humor en verdriet, mededogen en meedogenloosheid, liefde en haat dicht bij elkaar liggen. Ze waren onder de indruk van de schokkende, ontroerende en bij tijden hilarische gebeurtenissen.