Burgers hebben het vertrouwen in de overheid verloren. Het toeslagenschandaal, de aardbevingsschade in de Groningen, de crisis in de jeugdzorg en de coronacrisis hebben daar in belangrijke mate aan bijgedragen. Ze voelen zich door de overheid in de steek gelaten, met een kluitje in het riet gestuurd, niet gehoord, niet serieus genomen en niet geholpen. Een beroep op voorzieningen leidt vaak tot stress doordat een foutje grote consequenties kan hebben, zoals het toeslagenschandaal heeft laten zien. De overheid stelt ook steeds minder vertrouwen in burgers, die bij één fout al snel als fraudeur worden gezien. Steeds vaker maken hulpvragers geen gebruik van voorzieningen waar ze wel recht op hebben. En steeds vaker ontmoeten sociaal werkers wantrouwen bij hulpvragers.

In dit boek gaan we in op de vraag welke rol sociaal werkers kunnen en zouden moeten spelen om het wederzijds vertrouwen te herstellen. Aan bod komen de oorzaken en gevolgen van het gebrek aan vertrouwen, maar er worden ook handelingsperspectieven voor sociaal werkers geboden om wederzijds vertrouwen te vergroten. Uitgangspunt is dat vertrouwen niet alleen een individuele kwestie is. Een hulpvrager kan veel vertrouwen hebben in een sociaal werker, maar weinig in de organisatie waarvoor deze werkzaam is. Daarom laten de auteurs niet alleen zien hoe het professioneel vertrouwen maar ook het vertrouwen in organisaties versterkt kan worden en wat daarvoor nodig.

Aan dit boek onder redactie van Richard de Brabander, lector Ecosociaal werk aan Hogeschool Inholland, hebben meer dan twintig auteurs meegewerkt, allemaal vanuit hun eigen achtergrond en specialisme.